تعداد نشریات | 23 |
تعداد شمارهها | 368 |
تعداد مقالات | 2,890 |
تعداد مشاهده مقاله | 2,566,189 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 1,821,855 |
کلمات مرکّب راجی براساس طبقهبندی بیستو و اسکالیس | ||
مطالعات زبانها و گویشهای غرب ایران | ||
مقاله 7، دوره 1، شماره 1، شهریور 1392، صفحه 129-154 اصل مقاله (624.5 K) | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
نویسنده | ||
محمود ملکی* | ||
دانش آموختۀ دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران | ||
چکیده | ||
یکی از طبیعیترین روشهای گسترش و تقویت واژگان در اکثر زبانهای مطالعهشده، روش ترکیب است. هدف این مقاله بررسی فرایند ترکیب در زبان راجی بهعنوان یکی از ابزارهای مهم توسعۀ واژگانی، براساس طبقهبندی بیستو و اسکالیس است.زبان راجی به شاخۀ مرکزی از دستۀ زبانهای شمال غربی تعلّق دارد که روزگاری دراز در یک قلمرو گسترده مرکزیّت داشته و امروزه نشانههای آن در بخشی از مرکز ایران همچون دلیجان، محلات و نراق دیده میشود. براساس این طبقهبندی، کلمات مرکب زبان راجی را در سه گروه همپایه، توصیفی و تابعی و هر گروه را در دو دستة برونمرکز و درونمرکز و هر دسته درونمرکز را براساس راستهسته یا چپهسته بودن تقسیمبندی میکنیم. | ||
کلیدواژهها | ||
زبان راجی؛ فرایند ترکیب؛ همپایه؛ توصیفی؛ تابعی | ||
مراجع | ||
پیوندی، فریبا (1373). بررسی ساختواژی گویش دلیجان، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. حجّتالله طالقانی، آزیتا (1375). بررسی برخی افعال مرکب زبان فارسی در چارچوب فرضیۀ انتقالوابسته، پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. خبّاز، مجید (1386). «جایگاه هسته در کلمات مرکب غیر فعلی فارسی»، نامۀ فرهنگستان، ویژهنامۀ دستور، شمارۀ سوم صص 153-166. دبیرمقدّم، محمد (1376). «فعل مرکّب در زبان فارسی»، زبانشناسی، سال 12، شمارۀ اوّل و دوم، صص 2-46. سامعی، حسین (1375). واژهسازی در زبان فارسی، رسالۀ دکتری، دانشگاه تهران. سمایی، سیّد مهدی (1379). «پردازش فعل مرکب»، زبانشناسی، سال 15، شمارۀ 2، صص 18-44. صادقی، علی اشرف (1383). «کلمات مرکب ساخته شده با ستاک فعل»، دستور، جلد 1، شمارۀ 1، صص 5-11. صفری، حسین (1373). واژهنامۀ راجی، تهران: نشر بلخ. ----------- (1387). داستانها و زبانزدهای دلیجان، تهرن: نشر بلخ. طباطبایی، علاءالدین (1381). بررسی اسم و صفت مرکب در زبان فارسی، رسالۀ دکتری، دانشگاه تهران. -------------- (1382). اسم و صفت مرکب در زبان فارسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی. Bisetto, A. and Scalise, S. (2005). “The Classification of Compounds”, in: Lingue e Linguaggio, 4, 2, pp. 319-332. Barjaste, D. (1983). Morphology, Syntax and Semantics of Persian Compound Verbs: A Lexicalist Approach, Ph.D Dissertation Urbana: University of Illinois. Faab, N. (1988). “English Suffixation Is Constrained Only by Selectional Restriction”, in: Natural Language and Linguistic Theory, 6, pp. 527-539. Karimi, S. (1997). “Persian Complex Verbs: Idiomatic or Compositional?”, in: Lexicology, 3, pp. 273-318. Katamba, F. and Stonham, J. (2006). Morphology, New York: Palgrave Macmillan. Lieber, R. (1983). “Argument Linking and Compounds in English”, in: Linguistic Inquiry 14, pp. 251-286. -------------- (2010). Introducing Morphology,Cambridge: Cambridge University Press. Lieber, R. and s<tekauer, P. (2009). The Oxford Handbook of Compounding, Oxford: Oxford University Press. Selkirk, E. (1982). The Syntax of Word, Cambridge: MIT Press. Tehranisa, S. A. (1987). A Syntactic and Semantic Analysis of Compound Nouns in Persian, Ph.D Dissertation, University of Michigan. Tenhacken, P. (1999). “Motivated Test for Compounding”, in: Acta Linguistica Hafniensia, 31, pp. 27-58. Williams, E. (1981). “On the Notions ‘Lexically Related’ and ‘Head of a Word’”, in: Linguistic Inquiry, 12, pp. 245-274. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,207 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 622 |