مطالعۀ موردی برخی آیات بشارت‌دهنده در قرآن کریم از منظر نظریۀ زبانی کارگفت

استرانگ، جیمز (1384). ویژگی‎های معلم مؤثر. مترجم و مؤلف: خیریه بیگم حائری‎زاده و لیلی محمدحسین. تهران: قطره.

بابایی، احمدعلی (1382). برگزیدۀ تفسیر نمونه. ج 1. تهران: دارالکتب الاسلامیه.

رجبی، محمود (1388). اهداف قرآن و شروط و موانع بهره‎مندی از آن. فصلنامۀ معرفت، شمارۀ 24، 52-62.

شاملی، عباسعلی، (1388). جایگاه و نقش انذار و تبشیر در نظام تربیتی پیامبران. مترجم: محمد روحانی. قم : انتشارات مؤسسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی.

صفوی، کوروش (1387). درآمدی بر معنی‎شناسی. تهران: سورۀ مهر.

ضیاء حسینی، محمد (1391). سخن‎کاوی. تهران: رهنما.

طباطبائی، سید محمد حسین (1417 ق). المیزان فی التفسیر القرآن. قم: مؤسسۀ دارالهجره.

طبرسی، فضل‎بن حسن (1372). مجمع‎البیان فی التفسیر القرآن. تهران: ناصر خسرو.

طیب، سید عبدالحسین (1378). اطیب‎البیان فی التفسیرالقرآن. ج 1. تهران: اسلام.

کریمی، عبدالعظیم (1386). اثرات پنهان تربیت آسیب‎زا. تهران: انتشارات انجمن اولیا و مربیان.

گوردن، توماس (1381). فرهنگ تفاهم در مدرسه. مترجم: پریچهر فرجادی. تهران: آیین تفاهم.

معموری، علی (1386). دانش زبان‎شناسی و کاربردهای آن در مطالعات قرآنی. نشریۀ قرآن و علم. شمارۀ 1، 161-176.

هوشنگی، لیلا (1389). بشارت و انذار در قرآن با نظر به کتاب اشعیاء. فصلنامۀ منهاج، سال 6، شمارۀ 11، 99-126.

Austin, J. L. (1975). How to Do Things with Words. Oxford: Clarendon Press.

Saeed, J. L. (1997). Semantics. Massachusetts: Blackwell publisher.

Searle, J. R. (1969). Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language. Cambridge: Cambridge University Press.

Yule, G. (1996). Pragmatics. Oxford University press: New York.